ล่าวิถีเซียน

มวลอารมณ์ของข้าไม่มันคงเอาเสียเลย ข้าที่มีศักดิ์เป็นถึงศิษย์หลัก ของสำนัก กลับพ่ายแพ้อย่างหมดรูป แม้แต่เศษซากของชัยชนะก็มอาจหาพบ ข้า...ข้าแพ้ให้ศิษย์รับใช้งั้นหรอ...มันเป็นความจริงที่ข้าต้องยอมรับมันสินะ.

"ซวนเต๋อ...ชายผู้นี้คือคนรักของข้า ข้าได้เททั้งหัวใจให้เขาไปหมดแล้ว แม้แต่กายยาของข้าก็ด้วย โปรดเลิกยุ่งกับข้า"

.....ชังเป็นคำพูดที่ราวกับค้านหนักพันตันทุบลงกลางดวงใจของข้า สตรีที่มีหมายหมั่นกับข้า กลับไปเกลือกกลั้วกับขยะที่มี ลมปราณ ชนชั้น ก่อเกิดตันเถียร ขั้นแรก ทั้งที่อายุย่าง 18 ปี

ข้าไร้คำพูดใดๆ มวลมรสุมอารมณ์ที่เกิดขึ้นทำให้จิตใจข้าวางเปล่า คำพูดที่เพียงแค่เอ่ย~ อยากจะสอบถามว่านี้เรื่องตลกหรือไม่ แต่มันก็ยากเกินไปสำหรับข้าตอนนี้ ข้าได้แค่คุกเข่าลงด้วยใจที่แหลกสลาย มองดีนางควงแขนกับบุรุษอื่น...บุรุษอื่นที่ไม่ใช่ข้าอย่างที่ควรจะเป็น...

'ท่านพี่ซวนเต๋อ..ข้าชอบท่าน'

'หืมเจ้าพูดว่าอะไรนะ อิงอิง'

นางยืนหน้ามาข้างหูข้าแล้ว 

'ถ้าข้าโตขึ้น ข้าจะเป็นเจ้าสาวของท่านได้รึเปล่า~'

ข้าได้เพียงยิ้มและลูบหัวนางเบาๆ และตอบออกไปก่อเกิดเป็นสัญญาผูกติดในใจข้าเสมอมา

...

...

...

ให้ตายเถอะ ข้าขอให้เรื่องนี้เป็นแค่ความฝันได้รึเปล่า